Je krijgt in de klas boordevol met leerlingen
de hele dag zoveel gedrag op je af waarover je een beslissing moet nemen, dat
je extreem goed bent (geworden) in het
‘in actie komen’. Binnen het
onderwijs zijn we er als het ware op geselecteerd. Als problemen iets ingewikkelder worden werkt
deze strategie alleen niet altijd. Ingewikkelde problemen vragen eerst om
contact te maken met de leerling en dat wat er speelt alvorens aan oplossingen
te denken. In de ‘theory U’ van Otto Scharmer doet hij uit doeken hoe dit ook
voor ons ‘actie-mensen’ mogelijk is: niet in een rechte lijn recht op de oplossing
af, maar met een bocht. Om de bocht nemen is het eerst een kwestie van ‘willen
zakken’. Een paar manieren om dit te bereiken:
Ten eerste: ben je bewust je eigen stem(men) in je hoofd:
- De stem van het oordeel: ‘deze jongen is lui’ of ‘dit meisje is achterbaks'
- De stem van het cynisme: ‘ik ken dit soort types, dat gaat sowieso de criminaliteit in’
- De stem van de angst: bang om af te gaan, bang om de controle/gezag te verliezen, bang voor het oordeel van mijn collega’s
Ten tweede: verhoog het niveau van het
gesprek:
1. Downloaden:
vertellen wat je al weet, bevestiging zoeken
2.
Debat:
argumenteren, gaten in de redenering van de ander zoeken
3. Dialoog: het
gesprek voeren vanuit wat beide gespreksdeelnemers nodig hebben, je leert van
elkaar
Vorig jaar hebben op 3 scholen een flink
aantal docenten U-gesprekken gevoerd: ze hebben gepoogd om niet rechtstreeks
naar een oplossing te streven, maar de U in te gaan. Met elke leerling zijn 2 gesprekken van maximaal een half
uurtje gevoerd in 1 jaar. Het resultaat was verbluffend: deze jongeren hadden
een groter gevoel van welbevinden, werden minder gepest en voelden zich
veiliger tov controleleerlingen die deze gesprekken niet hadden. En dat in 2 gesprekken!
Meer info: download de onderlegger met meer handvaten om de U-bocht te nemen en/of de opzet en de resultaten van het onderzoek.
.