JONGENS, schreeuwen om aandacht!
Hoe kijken we aan tegen de verschillen tussen jongens en meisjes? Zien we de kwaliteit en de vitaliteit in het spel van jongens? Zien we waar zij mee bezig zijn en wat zij daarbij nodig hebben? Of zijn we vooral bezorgd om de schooluitval, lagere schoolprestaties en hebben wij last van hun gedrag?
Praktisch over de hele linie zien we de prestaties van jongens in het onderwijs teruglopen, in tegenstelling tot de prestaties van meisjes. Van primair onderwijs tot en met universiteit. Nederland staat internationaal bekend als ingenieursland, maar waar blijven de jongens in wetenschap en techniek? Ze zijn niet terecht gekomen in onderwijs, opvoeding of zorg, want ook daar is het aantal mannen laag.
Wat is er aan de hand? Kunnen wij misschien (nog) niet leveren wat jongens nodig hebben? Noemen wij ze daarom lastig?
Natuurlijk is er ook meisjesproblematiek en is de emancipatie van meisjes nog steeds nodig. Ook hier blijft aandacht voor specifieke problemen nodig. Maar volgens mij ''schreeuwen jongens nu om aandacht”.
Want jongens en meisjes zijn verschillend. Uit socialisatietheorieën weten we veel over die verschillen. Onderzoek wijst bijvoorbeeld uit dat hechtings- en bindingsprocessen bij jongens en meisjes niet hetzelfde verlopen. Ook zijn er de afgelopen 15 jaar veel nieuwe inzichten uit neuro- en biowetenschappen gekomen. Die geven aan dat de ontwikkeling van jongens en meisjes verschillen vertoont in tempo, in manieren van leren, in integratie of wat meer gescheiden ontwikkeling van hersenfuncties, en zo meer. Jongens zijn anders. En niet minder.
Zonder een te rigide scheiding tussen jongens en meisjes aan te brengen – ieder kind is immers anders – heeft het zin jongens eens goed en opnieuw in beeld te brengen. We weten inmiddels meer dan in de jaren van emancipatie. Waarom haken jongens af en ervaren ze school niet als hun plek? Zijn we jongens te veel langs dezelfde wegen gaan benaderen als meisjes? Komt het doordat mannen in de kinderdagverblijven en in het primaire onderwijs zeldzaam zijn? Zijn we normaal beweeglijk jongensgedrag als lastig gaan zien?
Maar ik wil niet alleen op zoek naar oorzaken, maar ook naar oplossingen. Ik wil verkennen hoe we meer feeling voor sekseverschillen kunnen creëren. Zodat zowel jongens als meisjes meer aan hun trekken komen en ze juist gestimuleerd (en zonodig begrensd) worden. Het zou mooi zijn om te kijken hoe we de verschillen kunnen benutten zonder het onderwijs volledig om te gooien. Kunnen we jongens helpen op te groeien tot veelzijdig ontwikkelde volwassenen die voldoende in balans zijn om de uitdagingen van deze tijd aan te kunnen? Dit lijkt mij een uitdaging!
Henno Oldenbeuving
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten